Miączyn, siedziba gminy, położona w jej centralnej części, nad rzeką Siniochą, w obrębie Padołu Zamojskiego.
Pierwsza wzmianka źródłowa o Miączynie pochodzi z roku 1394, kiedy został wymieniony wśród 26 wsi należących do nowo powstałej parafii łacińskiej w Grabowcu. Do 1462 roku Miączyn był wsią książęcą, a po włączeniu księstwa bełskiego do Korony został wsią królewską. Dnia 9 lutego 1433 roku wieś otrzymał Jan Wasylkowski jako zastaw za pożyczone księciu bełskiemu Kazimierzowi II 140 grzywien. W trzy lata później książę, bawiąc na łowach w Siennicy k/Krasnegostawu, ustanowił w Miączynie wójtostwo na prawie magdeburskim uposażone 6 łanami ziemi i stawem, a wójtem został wtedy Stanisław z Kotlewa.
W 1472 roku we wsi notowano 11 łanów użytków, 4 karczmy, 1 służkę i cerkiew. W 1473 roku król Kazimierz Jagiellończyk pozwolił Pawłowi Jasieńskiemu, staroście chełmskiemu i bełskiemu wykupić Miączyn z rąk Wasylkowskiego. W trzy lata później król ponownie pozwolił wykupić tę wieś z rąk sióstr (imion nie podano), żon Jakuba i Stanisława z Kuchar. W latach 1519, 1524-39 i 1544 wieś jako zastaw trafiła do rąk Cieciszewskich, najpierw Feliksa, a następnie jego synów Piotra i Pawła. W 1521 roku wójtem w Miączynie był August Faliszewski, który prosił króla Zygmunta Starego o potwierdzenie przywileju z 1436 roku.
Według rejestru poborowego z 1531 roku wieś liczyła 3 łany gruntów należących do starostwa grabowieckiego i 1/4 łana należącą do cerkwi. W 1578 roku jako własność starosty grabowieckiego [Piotra Cieciszewskiego] liczyła 21 i 1/2 łana użytków, 10 zagrodników z ziemią, 4 komorników z bydłem, 6 ubogich i cerkiew z 1/2 łana gruntu ...
Szczegółowe informacje na temat historii Miączyna i innych miejscowości gminy można znaleźć w:
Ewa Niedźwiedź, Józef Niedźwiedź, Józef Siudak, Dzieje miejscowości gminy Miączyn, pow. zamojski, Miączyn - Zamość 2005